Қорқыт – ғұлама ойшыл-философ, сазгер, қобыз жасаушы. Дүниенің төрт бұрышын кезген сапарында Қорқыт кісі өлімі ғана емес, жүгірген аң, ұщқан құстың жемтігін, тамыры қурап, суалған бәйтеректі көреді. «Осының бәрі де кезінде тіршілік етті, тыныс алды, енді қысқа өмірі тәмәмдалды»- деп соның бәрін көрге санайды. Осының бәріне қатты қапа болып, налыған Қорқыт жападан жалғыз күңіренеді. Сөйтіп жүріп өзгеше бір өнер табады. Су үстіне кілем жайып, өзі жасаған жер бетіндегі тұңғыш күй аспабы қобызбен күңірене сырлы күй шертіп, іштегі шерін тарқатады. Құдіретті күй сазы лезде дүниені түгел баулайды. Өлімге қарсы тартылған, мәңгі тіршілікті мадақтаған Қорқыт күйін етіген бүкіл адамзат, ұшқан құс, жүгірген адам тұра қалып, Сыр үстіндегі ғажайып күйге тосады, ұйып тыңдайды.

 Қорқыт ата күн демей, түн демей «Өмір жырын толассыз шертеді». Ажал талай рет төніп келеді, бірақ бебеу қаққан қобыз күйі оған Қорқытты алдыртпайды. Ұйқысыз өткен талай күн, талай түндерден қалжыраған Қорқыт ата бір сәт қалғып кеткенде, ажал «Қайрақ жылан» дейтін ұлы жыланның бейнесінде келіп Қорқытты шағып өлтіреді.